Back Home

Zo, dat duurde een paar daagjes, maar dat komt door de ekte Norske griep. Of in ieder geval dan een hele fikse verkoudheid. Marjan kan misschien fantastische zeehondenimitaties geven, dat kan ik ondertussen ook, haha!

Maar goed, ik wilde toch nog even een soort "samenvatting en conclusie" tikken over mijn reis naar Noorwegen met Fru Amundsen. Gewoon, omdat het kan (en omdat dat altijd mijn beste hoofdstukken waren tijdens mijn studie - dat en hoofdstuk 3, hoe prepareer je je data... hmm...).

Sowieso is het als alleenreiziger altijd spannend als je met een groepsreis meegaat, want: hoe ziet die groep er uit? Wie wordt je kamergenote? Hoe zijn de accommodaties en de excursies? Belangrijker misschien nog: hoe gaat het eten bevallen? En voor mij niet geheel onbelangrijk, gezien mijn geschiedenis: ga ik heel erg buiten de groep vallen of niet? Ik wist dat ik veruit de jongste zou zijn, dus dan is de vraag in hoeverre je een beetje meekomt met de anderen.

Nou, zoals je kunt lezen zijn dat best nogal wat dingetjes die dan door mijn hoofd spoken zo rond de tijd dat ik moet vertrekken. Daarvoor ook wel maar minder, want ik boek altijd ruim van tevoren en dan meestal in een vlaag van ik-denk-er-nu-maar-even-niet-over-na-want-anders-durf-ik-niet-te-gaan.

Tsja, je moet er iets voor over hebben he. Anders kom je nooit ergens ;)

Maar vanaf het moment dat ik Marjan en Carla ontmoette op Schiphol (en Marjan kende ik dan uiteraard al wat langer omdat we nichtjes zijn, maar er zit zoveel leeftijdsverschil tussen ons dat we eigenlijk nooit veel samen hebben gedaan en elkaar ook niet zo heel goed kennen) en ik zag hoe zij, succesvol, mensen gingen spotten die wel eens onze medereizigers zouden kunnen zijn, losten mijn stressvragen op en maakten plaats voor een nieuwe vraag: wie wil er een dropje?

Ja, ik haalde de gemiddelde leeftijd van onze reisgroep fors naar beneden, maar eigenlijk was leeftijd voor niemand een probleem, want het was onderling gewoon ontzettend gezellig. Natuurlijk heb je in een groep met verschillende mensen ook verschillende wensen, maar er werd met iedereen rekening gehouden op alle mogelijke manieren. En vanaf dag 2 (dag 1 was de reisdag en dan ben je zo moe, die tel ik even niet mee) was er een gevoel die over deze reis trok, die de rest van de 10 dagen is blijven hangen. Het voelde namelijk aan als een familie-uitje (leuke woordspeling btw, want in zekere zin was dat het ook voor Marjan en mij, haha).
Ik bedoel dit heel positief, want ik ben gewend dat als je met een groepsreis meegaat alle vrije minuten van de dag zijn volgepland met excursies, dat je vrije tijd aan banden ligt en dat er niet zomaar de mogelijkheid is om te besluiten thuis te blijven of iets anders te gaan doen dan er in het boekje staat. En dat is bij Fru Amundsen juist wel het geval. Alles werd in overleg gedaan, zowel tussen Carla en Marjan als tussen hen en ons, en als het weer niet meezat, of juist wel, werden onze dagen daarop aangepast. Zonder (zichtbare) stress of een hoop gedoe.

Wat ook bijdroeg aan dit gevoel waren de vele koffie- en theepauzes, met de thermoskannen en meebegrachte koekjes aan de kant van de weg, precies zoals mijn familie dat vroeger ook deed als we met de auto op vakantie gingen. En ook hier werd aan iedereen gedacht, want er was thee, koffie, warme chocolademelk, water, sap/ranja en bergen koekjes (oké, die bergen werden rap kleiner toen ik ze in de smiezen kreeg). Onderweg werden we door één van "de Frutjes" rondgereden terwijl de ander ons informatie gaf over de streek waar we waren, Noren en drank of de geschiedenis van Noorwegen in het algemeen. Eervolle vermelding voor Marjan met het sprookje van Askelad en de trol (vooral de geluidseffecten - met hese stem - waren briljant!).
Zo kwamen we nooit ergens aan zonder te weten waar we waren of wat we gingen doen. En 's avonds, als iedereen afgemat aan de eettafel kroop, dan stonden de reisleidsters nog hard te ploegen in de keuken voor ons avondmaal.

Nou, als je mij 10 dagen lang groente kunt laten eten waar ik stiekem een godsgruwelijke rothekel aan heb, maar je krijgt me ook nog zover dat ik meer dan eens opschep, dan mag je van een kooksucces spreken!

Waar je mee omgaat, word je mee besmet. Dat zei mijn grootmoeder altijd en in het geval van Fru Amundsen is dat gelukkig waar. De passie die Marjan en Carla uitstralen voor hun bedrijf, "hun" Noorwegen en hun manier van reizen, wordt aangevuld door de mensen waar zij ons onderweg mee naartoe namen:

Katrien en Uwe, paddenstoelen zoeken en thee drinken met zelfgemaakt gebak, terwijl de husky's buiten in de kennels helemaal gek worden van enthousiasme dat er mensen zijn (en ik gek word omdat er honden zijn waar je tussen kunt springen en die je kunt aaien... Oh ik ben zo erg :')), die 's ochtends elanden in de tuin hebben en daar foto's van doorsturen, omdat ze weten dat wij elanden ook leuk vinden!

Marten van de walvissafari, die vanuit Nederland naar Noorwegen is vertrokken en daar van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt; toeristen meenemen om walvissen, orka's en zeearenden te spotten en daar weergaloos prachtige foto's van te maken. Vreselijk vond hij het, die seismologische onderzoeken. Voor ons, voor hemzelf, maar helemaal voor de beestjes.

Laila! Oh die verdiende haar eigen blog entry zowat. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zoveel liefde uitstraalt voor haar afkomst, haar rendieren en alles wat ze doet. Wat een ongelofelijk leuk mens, je kunt bij haar ook niet weggaan zonder een grijns op je gezicht!

Jasmine en Ssemjon, die onze tweede accomodatie beheerden. Wat een lieve mensen, ze kwamen speciaal afscheid van ons nemen (alhoewel ik vermoed dat het ook iets te maken had met toetjestijd...) en 's morgens kwamen ze nog eens langs om iedereen een hand te geven en ons een fijne reis te wensen. Ook hier weer was hun enthousiasme oprecht en kon je merken dat ze genoten van de komst van Fru Amundsen.

Rob en Trees, van het Polarlightcenter. Ik heb nog even met Rob staan praten en vond het zo geweldig dat hij van zijn passie zijn werk heeft kunnen maken. Volgens mij sta je dan elke dag gelukkig op (ook als het vóór 9 uur 's ochtends is, haha). Hij en Trees straalden ook bij alles wat ze vertelden.

De kapitein van de zeearendsafariboot (DAT is nou een mooi scrabblewoord!). Ik weet zijn naam niet, maar als je een half uur langer blijft rondvaren omdat je wéét dat er érgens orka's moeten rondzwemmen en je dolgraag wilt dat je gasten die zien, dan doe je dat niet omdat het moet, dan doe je dat omdat je die ervaring wilt delen.

En natuurlijk Marjan en Carla. Daar begon ik mee en daar sluit ik mee af. Want als je de sprong durft te wagen om je eigen reisorganisatie te beginnen vanwege het simpele feit dat geen enkele andere organisator aan jou de ervaring kon bieden waar je naar op zoek was en je het zelf beter denkt te kunnen (en dat ook kan), dan heb je lef, moed en een heleboel passie door je aderen stromen. Chapeau!

Al een hele lange tijd wilde ik eens een keer naar Noorwegen. Had er geen enkele reden voor, behalve dat het land me trok, zoals bij veel van mijn reizen het geval was. Eerst vond ik het zo stom van mezelf dat ik het iedere keer uitstelde, maar nu ben ik blij. Want vier jaar geleden was Fru Amundsen er nog niet en dan had ik bij een ander moeten boeken. Wie weet waar ik dan allemaal was geweest, maar volgens mij niet bij al deze lieve, enthousiaste mensen en op al deze magische, prachtige en soms verstopte plekjes in noord-Noorwegen.

Maar toch jammer dat we geen enkele eland hebben gezien >:(

Nou ja, dat is dan wellicht een reden om in de toekomst nog eens naar Noorwegen af te reizen, niet? ;) Maar dan zeker wel weer met Fru Amundsen! :)

Xx,
Sam

Over Trollen, Zeearenden En Bruine Kaas

Vandaag vertrokken we al vroeg naar een galerie in de buurt, waar we een introductiefilmpje over (vooral) de fauna van de Lofoten kregen. Daarna sprongen we met zijn allen op een bootje en vaarden we af richting de Trollfjord (waarvan de origine van de naam totaal geen boeiend verhaal is - helaas!)
In ieder geval, het weer was droog maar de wind was snijdend koud! Gelukkig hadden ze aan boord een soort thermopakken die je over je kleding aan kon en waar je gebruik van mocht maken. Stel jezelf een soort hele dikke overall voor, met capuchon, veel ritsen en een hoop klittenband. Niet al te charmant, maar wel lekker warm!

Alleen een hel als je moet plassen.

De Trollfjord... ik heb er geen woorden voor, zo adembenemend mooi was het! Alles werkte ook mee; het water was glad en had amper een rinkeling, de zon brak door de wolken heen en bescheen plekjes op de bergen, aan alle kanten waren rotsen en bergen te zien... Sprookjesachtig, onwerkelijk prachtig. Ik noem het "het Efteling-effect". Het was alsof we een sprookjesboek waren binnen gevaren.

Toen brak de terugreis aan en op een gegeven moment begon zelfs Marjan hem te knijpen. We waren namelijk al uren onderweg, hadden nog extra tijd genomen om (tevergeefs) orka's te spotten, maar ons belangrijkste doel was nog niet vervuld: het zien van zeearenden. Meeuwen genoeg, die zweefden prachtig mee met de boot, kwamen zelfs op de handen zitten van de meiden die de vis sneden en aan de vogels voerden, maar een zeearend... Ho maar!

Marjan begon geloof ik echt de hoop op te geven toen ze naar me toe kwam en zei (of eigenlijk raspte, want ze was haar stem weer kwijt): "Je zou er eigenlijk gewoon één moeten zien om een beeld te krijgen van hoe groot zo'n beest is!"

Prompt kwam er een over het dek gevlogen.

Na deze ongelofelijk mooie boottocht met als toetje toch nog enkele acties van deze imponerende zeearenden (en ze zijn écht groot!), werd er na de lunch van ekte Norske vafler besloten dat eenieder vrije tijd en vrije invulling kreeg van de middag. Ik besloot een bergwandeling te maken met Carla en twee andere reizigers, en dat was geweldig! Overal vind je nu de prachtigste herfstkleuren terug! (En ook een heleboel modder).
En rust en stilte. Alles hier straalt een soort kalmte uit, waar je dan flink door wordt aangestoken.

Na een korte theepauze halverwege de route keerden we om en maakten we een van de plaatselijke supermarkten onveilig. Daar heb ik een klein stuke bruine kaas gekocht, wat morgen als echt Noors souveniertje mee terug gaat naar Nederland. Super lekker!

Morgen is het avontuur namelijk alweer voorbij. We vertrekken om 6 uur 's ochtends hier vandaan en reizen dan per busje, twee vliegtuigen en ik met de trein en nog een bus terug naar huis.

Huis. Thuis. Zonder bergen, rendieren, hermelijntjes of zeearenden :( Maar wél met bruine kaas! (En Noorse chocolade, want die was in de aanbieding!)

Xx,
Sam

Utopisch Uttakleiv & I Wanna See The Northern Lights High In The Sky

Serieus, mensen, als ik opeens van de aardbodem verdwenen lijk, kom me dan vooral niet zoeken in Uttakleiv. Tenzij je me per se nodig hebt voor iets.

Maar first things first, lang voor we aankwamen in mijn nieuwe droomdorp (tussen twee bergen, aan het strand, een handjevol huisjes en net iets meer schaapjes, WAT wil je nou nog meer!?), gingen we heel, heel, HEEL vroeg ontbijten.

Ja, in mijn beleving is half acht 's ochtend heel, heel, HEEL vroeg! Ik ben namelijk helemaaaaal geen ochtendmens en ben sowieso niet te genieten als ik net uit bed ben, maar dat effect wordt enkel erger als ik vroeg moet opstaan. En vroeg heet bij mij alles vóór 9 uur.

Maar het moest nu eenmaal, want er was ons mooi weer beloofd en zoals Marjan zei: van mooie dagen moet je gebruik maken, je weet nooit wanneer ze weer langskomen. En mooi werd het, want het begon al goed met een prachtige (ik moet hier eens synoniemen voor gaan zoeken) zonsopgang. Foto's gekiekt vanuit het raam met mijn telefoon aangezien ik een luie fotograaf ben en na 8 dagen dat hele schoenen-aan-schoenen-uit-gedoe een beetje beu ben. En omdat het allemaal voor 9 uur 's ochtends gebeurde en ik dus nog niet helemaal wakker was.

Enfin, vandaag bezochten we Henningsvær, een vissersdorpje in de gemeentje Vågan, waar we een stads-, ehh, dorpswandelingetje maakten (en allemaal massaal een foto maakten van het haventje, precies op het punt waar iedereen dat schijnt te doen, aldus Marjan over alle reisfolders en foto's daarin wat betreft Henningsvær). Het weer was dit keer goed voorspeld, want het was hartstikke mooi, het zonnetje straalde, maar toch was het ijs- en ijskoud. Lekker dik ingepakt aan de wandel, dus. Ik weet niet wie het thermo-ondergoed en de thermohandschoenen heeft uitgevonden, maar geef die persoon een Nobelprijs. Maakt niet uit welke, hij/zij was briljant en verdient hem zeker!

In dit dorpje bezochten we ook de fotogalerie van een artiest die redelijk nauwe connecties heeft met Fru Amundsen. Hij had de mooiste foto's in zijn winkel en galerietje hangen, waar zelfs de doorgewinterde fotografen in ons gezelschap jaloers van werden. Zeker de plaatjes van het noorderlicht. Eén hele kamer was behangen met foto's van dit (vooral) groene natuurverschijnsel en stuk voor stuk waren ze adembenemend mooi.

Na een ander, kort bezoekje aan een glasgalerie een eindje verder, en een blije Carla die bijna het juiste Noorse huisje had gevonden (en volgens mij bijna had gekocht - het zal niet veel hebben gescheeld, haha), reden we verder richting (nou komt het!) Uttakleiv!

Hiervoor moesten we wel nog een eindje rijden en gingen we een hele hele HELE hoge brug over, waarvan ik niet meer zeker weet of ik hem nu wel of niet op de foto heb gezet, dus ga ik nog even extra benadrukken dat hij echt HEEEEL hoog was! Zo hoog dat wanneer je op het stijgende stuk reed, je niet zag waar dat eindigde. Het leek dus alsof we alleen maar recht omhoog reden.

Maar we kwamen er toch overheen en uiteindelijk kwamen we aan in Uttekleiv. Het was echt... Oh man, ik zei het al, als ik ooit opeens kwijt ben, dan zit ik hier. Perfect! Het lag in een dal tussen de bergen in. Het gras was lekker groen en overal graasden de schaapjes. Her en der stonden wat huisjes verspreid, in Noorse kleurtjes geverfd uiteraard, er was praktisch geen verkeer (al is dat wel op meer plaatsen in Noorwegen zo) en er was een strand met een zee (uiteraard).

Als ik OOIT iets win in welke loterij dan ook, dan koop ik hier een vakantiehuis. Ik zei ook al tegen Carla en Marjan, die overal op Noorse opknap-huizenjacht waren: als je hier iets koopt, dan kom ik klussen (dat ik niet meer kan dan behangen en verven hoeven zij ook niet te weten natuurlijk).

Het doel in Uttakleiv was echter niet om een huis te renoveren, nee, we gingen een berg-zee-openlucht-wandeling maken. Het zat zo: er stond een berg, daar liep een pad over, helemaal de berg langs, en dan had je al wandelend dus links uitzicht op de berg(rotsen) en rechts uitzicht op de zee. Ergens halverwege was een overhangende rots, met een picknicktafeltje eronder, en daar zouden we dan gezamenlijk lunchen.

We hebben daar met zijn allen best nog een tijd gezeten, tot de man in ons gezelschap iets te enthousiast ons zielige vuurtje probeerde te pimpen en we praktisch werden uitgerookt.

Weet ik ook meteen hoe een gerookte Noorse zalm zich voelt.

Goed, aan alles komt een eind, en na ons verblijf aan dit prachtige plaatsje wat uitgerekt te hebben met een bezoekje aan het strandje, was het toch echt tijd om verder te trekken. Er restte ons nog één stop bij een ander strandje een eindje verderop, dat bekend stond om de surfers die daar komen. Die waren er vandaag ook, al waren het er niet zoveel, maar het was toch aardig om te zien wat die mensen kunnen op zo'n plank.

Wat nog aardiger was om te zien, waren de torenhoge golven die steeds hoger werden, omkrulden, schuimden en kapot sloegen tegen het zand en de grote stenen op het strand. Ik ben er even bij gaan zitten om gewoon te kijken en te genieten van dit natuurgeweld, alvorens we weer de bus insprongen om op weg te gaan naar ander natuurgeweld.

Want net toen we thuis aan het toetje zaten, was er noorderlicht te zien! Bij de huisjes was het teveel verlicht om het goed te kunnen zien, dus wij hup! met zijn allen het busje in naar een plek waar het donkerder was. Dit bleek een eindje verderop bij de rekken te zijn waar ze normaliter stokvis drogen (maar dat seizoen is net voorbij dus de rekken zijn allemaal leeg). Je zag geen hand voor ogen, maar dat gaf niets want als je naar de lucht keek zag je genoeg.

Voor de 4e keer noorderlicht! We hadden hier net iets meer "lichtbevuiling" door de lichtjes van het stadje dichtbij, maar toch was het goed te zien. Alleen jammer dat ook hier weer het weerbericht klopte: de bewolking trok op. En bij bewolking zie je het noorderlicht niet :( Dus wij baalden.

De bewolking had daar verder geen enkele boodschap aan en trok gewoon lekker door, over onze hoofden heen, en sloot zo stukje bij beetje het noorderlicht in. Maar net toen we dachten dat het gedaan was (er waren al mensen camera's aan het inpakken) gebeurde het:

De hemel lichtte op! DE HELE HEMEL LICHTTE OP!! Zo bizar! Maar ZO MOOI!

Bleek dat het noorderlicht op zijn beurt geen boodschap had aan al die wolken en daarachter gewoon lekker fel oplichtte, waardoor alles groen werd! Op de foto's in ieder geval dan, maar met het blote oog leek het alsof het hele wolkendek licht gaf. Je kon ook weer een hand voor ogen zien!

Dus vlug nog een paar heule mooie foto's gemaakt (ik niet natuurlijk, mijn camera trok het allang niet meer, al dat noorderlicht -_-) en met een voldaan gevoel (behalve in mijn voeten, die waren vrij gevoelloos na al dat staan in de kou) terug naar het huisje.

Vier keer noorderlicht! Ik weet dat we nog een dag te gaan hebben, maar deze reis is sowieso meer dan geslaagd!

Xx,
Sam

1 Tint Grijs, Vele Tinten Groen

Vandaag begon de dag veelbelovend qua weer. Het zou "wisselvallig" worden, wat in Noorse begrippen zoveel betekent als: er kan vanalles gebeuren, wij weten het ook niet. Wat doe je in zo'n geval? Juist, dan ga je uit van het goede en besluit je een bergwandeling te gaan maken.

Nog niet eens halverwege openden de hemelsluizen zich.

Ik ben nog nooit zó blij geweest met mijn regenpak! Ook al was ik vergeten de broek aan te trekken (serieus, elke dag trek ik die broek uit voorzorg aan en net die ene dag dat ik denk dat dat toch geen nut heeft, heb ik hem nodig...), maar op een gegeven moment was mijn spijkerbroek toch al nat, dus toen had het sowieso geen nut meer.

Enfin, halverwege de berg, bij een huisje van een schietvereniging, werden twee van onze klimmers het beu en zij wilden terug. Carla vroeg aan de rest (ik en een andere dame) wat wij wilden, maar de enige man in ons gezelschap was al een flink eind doorgelopen, dus zij moest daar hoe dan ook achteraan. En aangezien ik van mening was dat ik toch al doorweekt was, besloten wij met zijn vieren verder te gaan terwijl de andere twee terug gingen naar het busje (en daar volgens mij een uur hebben gezeten of zo, want wij hebben echt die HELE berg nog beklommen, tot aan de top, en daarna nog op ons gemakje een koffiepauze gehouden onder een mini afdakje).

Het uitzicht vanaf de top van de berg zou normaal gesproken prachtig zijn geweest (heb je dat woord ook weer), maar nu was het... bizar. Omdat het zo hard regende, en je de regen serieus als een soort gordijn voorbij de bergwanden zag trekken, was het uitzicht... grijs. Je zag wel water en wat bootjes, maar er was geen horizon meer! De lucht liep van grijs door tot grijs. Wat nou 50 tinten grijs, er was er echt maar 1! Zonde van het uitzicht weliswaar, maar zoiets had ik ook nog nooit gezien en dat was toch ook wel weer bijzonder.

Nadat onze man als een doorweekte kat zijn rugzak begon uit te pluizen, daar zowaar een regenponcho in vond en zich hier met behulp van Carla in wist te krijgen, stopte het prompt met regenen. Als bij toverslag. En omdat wij het koud hadden en dat hele stuk toch weer naar beneden moesten lopen, besloten we onder een minuscuul afdakje van het Lions Club clubhuis een kopje koffie te drinken en een koekje te eten (vooral dat laatste, muahah).

Eenmaal terug in onze huisjes leerden we de vloerverwarming in de badkamertjes opeens een stuk beter waarderen... onze natgeregende kleding was in no time weer droog én lekker warm! En dat op tijd voor het volgende uitstapje: een bezoekje aan het Polarlightcenter.

Om hier te komen moesten we een eindje rijden met de auto en omdat we aan de vroege kant waren en de Noorse natuur gewoon adembenemend mooi is, werd het Polarlightcenter een stukje voorbij gereden tot aan een dam, waar wij, als we dat wilden, een stukje over terug mochten lopen en foto's mochten maken.

We hebben het 2 minuten volgehouden, toen begon het weer te regenen en flink te waaien. Gelukkig kwam Marjan achter ons aan gereden met het busje en konden we er zo in. Genoeg nattigheid voor vandaag, op naar het Polarlightcenter!

Ik weet niet precies wat het noorderlicht met mensen doet. Er bestaan heel veel verhalen over (denk aan kaalheid, spelende kinderen, gestorven Vikingen), maar volgens mij heeft het ook een betoverend effect op mensen, want de Nederlanders die het Polarlightcenter runnen waren er helemaal lyrisch van. En dat was zo mooi om te ervaren, twee mensen die van hun passie hun werk hebben gemaakt (goh, waar doet me dat nou nog meer aan denken... Carla & Marjan misschien? Laila met haar rendieren?).
We werden ook lekker verwend met zelfgemaakte koekjes en een avontuurlijke bessenthee en kregen volop informatie over het noorderlicht. Waar komt het vandaan? Hoe ontstaat het? Waarom kunnen wij het met het blote oog niet zo zien als je het op foto's ervaart?
Als het filmpje dat we te zien kregen nog niet duidelijk genoeg was, kregen we er ook nog extra uitleg bij. Plus, we mochten zoveel vragen stellen als we wilden en van dat aanbod werd gretig gebruik gemaakt.
Na afloop van de informatiefilm mochten we rondlopen door het center (het was niet zo heel groot hoor) en over alles nog meer vragen stellen. Hier bleek pas echt goed dat wat er hier gedaan wordt, bijhouden van alle activiteit in de lucht en de grond om te kunnen "voorspellen" of er noorderlicht komt, gegevens verzamelen en delen aan universiteiten voor onderzoek omtrent noorderlicht, de uitkomst is van een gedeelde passie tussen twee mensen. De meetinstrumenten die worden gebruikt zijn zelf in elkaar gezet en dus enig in hun soort. Het meest indrukwekkende vond ik een zelfgebouwde magneet, die alle magnetische activiteit rond het center vertaalde naar blauwe en rode lijntjes op papier (denk aan een aardbevingsmeter of ouderwetse leugendetector). Er kon nauwkeurig worden verteld wanneer wij aan waren gekomen met de auto, want dat was terug te zien als enkele uitschieters in de (ik dacht rode) lijn. Maar pas als ook de blauwe lijn dezelfde uitschieters zou weergeven, was het aanleiding dat het noorderlicht wellicht te zien was.

Nog helemaal onder de indruk van deze leerzame en gezellige middag keerden we terug naar ons huisje, voor een stevig maaltje lapskaus (het leek een beetje op Irish Stew, maar was toch net anders). De weersverwachtingen voor morgen wezen allemaal (en het waren er nogal wat, die wij uiteindelijk raadpleegden) op een mooie, zonnige dag. Vroeg op dus, om daar het meeste uit te halen! Maar dat betekent ook: vroeg erin!

Welterusten!

Xx,
Sam

Water, Water, Walvis! En Meer Water

Vandaag werd ik wakker met keelpijn en een algeheel gevoel van miserabel zijn :( Dus vanaf nu zit ook ik aan het gemberbrouwsel!

Nu wil het zo zijn dat vandaag alweer onze laatste dag in Nyksund is, dus na een ontbijt in mijn tegenwerkende lijf te hebben gepropt (dat ging maar net goed met twee schalen scrambled eggs en zalm voor mijn neus, haha!) was het tijd om mijn tas weer in te pakken. Die begint er elke keer uitgepuilder uit te zien... Maar ik heb een extra vakje ontdekt dus er kan weer wat meer in!

Ons nieuwe verblijf in Svolvær was enorm ver rijden, dus eigenlijk hebben we vooral veel in de bus gezeten. Wel met enorm veel fotostops tussendoor en een koffiepauze met extreem lekkere worteltaart!
Via een veerpont staken we over en aan de andere kant reden we uiteindelijk door naar de Lofoten, weg van de Vesterålen. Het gebied is hier iets ruiger en de uitzichten zowaar NOG mooier!

Vooral toen ik nietsvermoedend rechts uit mijn raampje keek toen we langs een fjord reden en ik gewoon de vin van een walvis zag!!! Het was maar een fractie van een seconde, maar Marjan en de vrouw die naast haar zat werden ook hysterisch, dus toen wist ik dat ik niet hallucineerde.

Hoewel Carla dacht dat we allemaal compleet gek waren geworden met onze walvis (hij/zij heet schijnbaar Heiko).

Wij keerden uiteraard het busje om nog eens langs te rijden (de auto achter ons was ook gestopt, dus we hadden ons écht niet vergist!) maar helaas! Heiko had er geen zin meer in.

Er zat niets anders op dan maar gewoon door te rijden en onderweg te genieten van de prachtige, adembenemende uitzichten.

Serieus hè, wat is er nu mooier dan bergen?

Nou, bergen waar de mist en de wolken in blijven hangen! En waar de schaduwen overheersen, maar her en der tóch een stukje zon te zien is! Prachtig, prachtig!

Uiteindelijk kwamen we aan in Svolvær, waar een tweetal mooie, typisch Noorse rode huisjes op palen ons nieuwe verblijf vormden. Helaas paste niet de hele groep in één huisje, maar elke kamer heeft zijn eigen badkamer (of eigenlijk: elk slaapkamertje heeft zijn eigen badkamertje) dus dat maakt het weer goed. Plus, wij van het "bijhuis" zitten bovenop de wifiverbinding! Wel zo fijn, muahah.

Zo, eens kijken of ik kan slapen in deze storm. Jaja, in Nederland is het 23 graden. So what? Hier hebben we regen en bergen (met wolken ertussen!). En regen. En walvissen. En nog meer regen. En het noorderlicht! (Oké vandaag niet, maar dat komt door de regen).

Xx,
Sam

All In

Over vandaag maar een kort verhaaltje, want we hebben ons een beetje koest gehouden.

Dat moest ook wel, want onze verkouden reisleidsters hebben ondertussen meer dan 50% van de reizigers aangestoken. Ja, zei Carla, deze reis is dan ook volledig all-in.

Marjan zei ondertussen niets meer. Die was volledig haar stem kwijt.

Maar goed, dapper als onze groep is, wij toch in het busje op weg naar een dorpje met een overdekt winkelcentrum (wat wel zo fijn was met al die wind en regen buiten). Wat ze daar ook hadden was een handwerkwinkel met leuke breipakketjes en meer wol dan ik in heel mijn leven bijeen heb gezien!

Bij terugkomst bij ons huisje ben ik nog een korte, zeer veel stormwind bevattende, wandeling wezen maken met een reisgenote en Marjan. We stonden op een dammetje en waaiden er zowat vanaf, dus toen besloten we maar om te keren.
Marjan had tijdens haar zomerreis naar Nyksund een bergwandeling gevonden en wilde ons graag meenemen. Het uitzicht zou adembenemend zijn.

Dat was de tocht naar boven ook, maar dan niet in de goede zin! (En de tocht naar beneden... daar wil ik niet meer aan denken. Ik ben blij dat ik heel die berg af ben gekomen, haha!)
Maar ze had gelijk, er was een werkelijk waar prachtig uitzicht van bovenop die berg te bewonderen. Omdat het nog steeds heel hard waaide, kon je goed zien hoe hard de golven op de rotsen beukten en hoeveel schuim dat opleverde. Prachtig!

Na het diner, met als toetje mierzoete drilpudding, kwamen de eigenaren van het huisje ons alvast gedag zeggen. De man bleek een zwak te hebben voor toetjes, dus hij kreeg meteen de overgebleven drilpudding EN het restant van de Karamellpudding voor zijn neus gezet, tot grote schrik van zijn vrouw (en hilariteit van ons). Hij at alles op, tot op de laatste kruimel, haha. En het was machtig hoor! Dus waar hij het laat... Nou ja, dat was wel duidelijk te zien. Maar hoe hij het doet, mij een raadsel.

De nieuwe rage in onze reisgroep is nu gemberthee met citroen en honing. Werkt prima tegen keelpijn, hoest, een verstopte neus en wat nog weer (bij gebrek aan whiskey om hier een hot whiskey te bouwen is dit een prima alternatief). Maar hierna was het toch echt tijd voor een vroege avond. Lekker slapen!

Xx,
Sam

Van Rømmegrøtt Naar Karamellpudding

Vandaag was het een rustige dag. Qua activiteiten dan, qua weer was het allesbehalve rustig.
Het weer is niet te beheersen, dus pasten wij ons aan de wind en de regen aan en maakten een korte, ijskoude en vooral natte wandeling door Myre. Kort maar krachtig. En toen terug naar ons huisje voor een stevige, warme maaltijd.

Wat ik nu ga schrijven gaat ongelofelijk onaardig en onrespectvol klinken, dus begin ik met te zeggen dat rømmegrøt écht enorm lekker is!

Het ziet er alleen uit als behanglijm.

Rømmegrøt is een soort pap waar je suiker en kaneel overheen doet, een blokje boter in laat smelten, en flatbrød (een soort hele dunne cracker) met spekemat (bepaalde vleeswaren) bij eet. Het is echt echt ECHT enorm lekker. Maar het was best een dikke brij en het deed me toch denken aan die middagen klussen bij mijn zussen.

Na de lunch was het buiten nog niet opgeklaard, dus maakten ik en twee anderen maar een korte wandeling in de buurt van ons huisje, om daarna in het busje te springen om te vertrekken op wat ik noem een fotosafari. Het regende namelijk zo hard, en de wind wilde ook niet bepaald gaan liggen, dat we vanuit het busje naar wat mooie fotoplekjes zijn gereden en daar óf vanuit het droge busje een kiekje knipten óf even tussen de druppels door naar buiten renden. De regen hield namelijk af en toe wel op, maar kwam daarna weer net zo hard terug.
Zo heb ik enkele mooie foto's gemaakt van een zalmkwekerij en rekken die gebruikt worden om stokvissen aan te drogen. En prachtige foto's van de bergen, de wolken, de lucht en doorbrekende zonnestralen!! (Foto's volgen)

Na deze trip werd er impromptu een leesuurtje gehouden, waarna we weer heerlijk te eten kregen, met als afsluiting Het Toetje Der Toetjes: karamellpudding!!

Als toetjes briljant zijn, dan was deze geniaal! Zo lekker, zoet, luchtig! Mijn tandarts zou een rolberoerte hebben gehad als ze had gezien wat voor stuk ik wegwerkte, maar het kon me lekker niets schelen. Het was de aanval op mijn glazuur dubbel en dwars waard!

Tot slot wilde het weer na het diner nog steeds niet beteren, dus na een filmpje waarin Marjan uitleg geeft over het noorderlicht (wat we vanavond niet te zien kregen, helaas), besloot iedereen er een vroege nacht van te maken. Dat hadden we ook wel nodig om bij te komen van dat harde werken om het toetje op te eten :)

Xx,
Sam

Sam Bij De Sami

Wat is reizen toch geweldig! Voor ik hier kwam had ik nog nooit gehoord van de Sami, laat staan dat ik wist wat een joik was. Maar nu dus wel!

Ik ben dus nog een stukje slimmer geworden dan ik al was. Ja, ik wist ook niet dat dat kon!
Grapje ;)

Maar goed, de Sami dus. De Sami is een soort volksstam in het noorden van Noorwegen (ook al vind je ze ook in andere landen, zoals Zweden en Finland). Het zijn nomaden die leven van de rendierhoederij (dus geen elanden! Waarom ik ze altijd elanden noem is voor mij ook een raadsel). De Sami volgen de rendieren en trekken met hen mee, al is het tegenwoordig natuurlijk allemaal wat moderner dan vroeger (denk aan sneeuwscooters in plaats van bijvoorbeeld een slee) en had de Samische rendierhoudster waar we vandaag heen gingen een vaste woonplek.

Deze rendierhoudster verdient overigens haar eigen blog entry zowat, het was zo'n leuk mens. Ze is niet te omschrijven in woorden, maar de energie die ze uitstraalt is geweldig en de liefde voor haar afkomst en rendieren spat van haar af. En is meesterlijk aanstekelijk. Net als haar bulderende lach en briljante gevoel voor humor.

Deze rendierliefhebster maakte ons wijs in de wondere wereld van de Sami. En dan is wonderlijk zeer zeker als compliment bedoeld, want ik vond het heel interessant om te horen over de geschiedenis van haar en haar voorvaderen. Ze begon bij binnenkomst al meteen een joik te zingen voor ons en dat zette meteen de toon voor de rest van de dag.
Een joik is... een soort lied dus. Alleen worden er vaak geen herkenbare woorden in gebruikt. Het is namelijk een weergave van hoe jij iets of iemand ervaart. Er werd ons verteld dat je alles kunt joiken, de wind, de regen, personen, behalve jezelf.
Een joik is dus heel persoonlijk en je luistert er naar met je gevoel. En de joiks die de rendierhoudster ons liet horen waren adembenemend mooi en raakten iedereen in de Samische tent waarin we zaten.

Het was overigens geen echte tent-tent, maar een nagemaakte tent van hout. Met in het midden een kampvuur en aan alle kanten houten banken bekleed met rendierhuiden. De Sami gebruiken namelijk elke millimeter van die beestjes. Ze hoeden ze niet alleen, ze leven er van.

Er werd ons verteld dat we net in de bronstijd van de rendieren zaten en dat die dus losliepen her en der.

Ik dacht: dit wordt die hele walvissafari all over again.

We werden in ons busje geladen en samen met de Samische rendiermevrouw gingen we rendierspotten. En wat wil! We vonden er een paar! Hartstikke geweldig!

Na deze dolle rit gingen we terug naar de houderij en daar gingen we eten. Soep met rendiervlees, haha!

Uiteindelijk moesten we toch vertrekken naar onze nieuwe verblijfplaats in Nyksund, een idyllisch vissersdorpje midden tussen de bergen. Heel anders dan ons vorige huisje, maar heel knus en schattig. En schoon. Brandschoon.

Ik duik mijn bedje weer in. Lekker dromen over de Sami. En rendieren.

En elanden.

Xx,
Sam