Je zou van een sportieve 27-jarige, die een goede conditie heeft, toch verwachten dat ze de run naar de douches die 's ochtends losbarstte met gemak zou winnen. Zeker als je je bedenkt dat die 27-jarige veruit de jongste is van het hele reisgenootschap.

Ik moet toch echt nog wat meer gaan trainen, geloof ik...

Maar goed, nadat ik ook eindelijk een douche had genomen en we een simpel, maar desalniettemin uitgebreid ontbijtje hadden genuttig, waarbij we onder meer kennis maakten met de traditionale Noorse "bruine kaas" (die overigens helemaal niet naar kaas smaakt maar wel heel erg lekker is), glibberden we één voor één van het spekglad bevroren stoepje voor de deur af, op weg naar de zwammentocht. Hiervoor moesten we een klein eindje rijden en werden we opgevangen door twee leuke Duitse gidsen, die ons mee op ontdekking zouden nemen en, niet geheel onbelangrijk, die ervoor zouden zorgen dat we thuis zouden komen met alleen maar eetbare paddenstoelen.

De tocht duurde iets langer dan gedacht en we vonden iets minder zwammen dan gedacht, maar de uitzichten waren prachtig (zie ook de foto's in de fotogalerij). Heel veel groen van de bomen, blauw van de bergen in de verte, okergeel (jaja, de titel van de reis is spot on) overal om je heen, met roze en rode tinten. In de beekjes en onder takjes verborgen, heel veel rood met witte paddenstoelen van het type Kabouter Spillebeen. En in de strakblauwe lucht prijkte een heerlijk zonnetje. Beetje jammer van de harde wind, maar ja, wat wil je als je boven op een heuvel gaat zitten met je boterhammetje. Ik heb een rothekel aan de film, maar ik voelde me echt een beetje een Von Trappe.

Goed, na deze bijna magische maar toch ietwat kille lunchpauze moesten we de hele afgelegde weg natuurlijk ook weer in tegengestelde richting volgen om terug bij de auto te komen. Het leek veel (we hadden over de heenweg alleen al meer dan anderhalf uur gedaan) maar het verliep vlotter dan gedacht. Ook waren er toch nog enkele eetbare varianten van de zwammen en paddenstoelen die we zagen gevonden, dus het was een zeer geslaagd uitje. Helemaal als je nagaat wat een prachtige foto's dit avontuur heeft opgeleverd.

Maar daarna kwam het echte spannende. De gidsen die ons meenamen op zwammentocht bleken namelijk ook een huskyfarm te hebben! Alaskan husy's, wel te verstaan.

ZO SCHATTIG! :)

Daar moesten ik en reisleidster Marjan natuuuuuurlijk even tussen springen! (met als gevolg dat we als een halve husky de kennel weer uit kwamen). Echt ge-wel-dig!

We werden ook binnen nog verwend met een lekker kopje koffie en een enorm stuk gebak, zelf gebakken door de gidse. Ik moet zeggen dat de "Boterkuch" absoluut niet te vergelijken is met onze boterkoek, maar dat hij wel errrrug lekker was! Hier kregen we ook de kans op het zelfgebrouwen bier van de Duitse gidsen te proeven. Ik heb één slokje gebietst bij de enige man in ons gezelschap en het was heel zoet, maar wel mild. Het leek er bijna op alsof ze er honing bij hadden gedaan, zo smaakte het.

Ik vond het in ieder geval erg lekker, wat waarschijnlijk betekent dat het in de verste verte niet naar "echt" bier smaakt, want dat lust ik niet.

Dan denk je: deze dag is zo fantastisch, dat kan niet beter worden. Nou, dus wel, want 's avonds werden we weer getrakteerd op een flinke dosis noorderlicht.

Ik ga nu twee dingen zeggen die niemand gaat geloven, maar ze zijn beide waar:

1) Noorderlicht is alleen felgroen als je het filmt of fotografeert. Als je het met het blote oog ziet, verandert het geleidelijk en helemaal niet zo snel als op tv. En het is een soort grijs-groene kleur in plaats van dat felle groen waar het zo bekend om is.
2) Ik heb lekkere broccoli op.

Even ter informatie: de dames van Fru Amundsen koken elke avond een traditioneel Noors maal en deze avond bestond dat uit "echte Noorse aardappelen", gepureerde broccoli, op de huid gebakken zalm en een paar heerlijke sausjes (om over het citroenmousse-achtige toetje nog maar te zwijgen - om nom nom!). 
Ik hoorde ergens tijdens het kookproces al het woord "broccoli" vallen en als er iets is dat ik echt VIES vind, dan is het dat wel. Maar, dapper als ik ben (haha) probeerde ik het toch en het was enorm lekker.

Maar goed, het noorderlicht dus. Het trok als een soort doorzichtig gordijntje over onze hoofden heen. In dikke en dunne stroken. Het zat links, het zat rechts, het zat recht boven ons, het zat overal (net als die huskyharen). Als een soort warme deken (of nou ja, erg koude deken eerder) omarmde het ons. De camera's knipten aan alle kanten. Zelfs met mijn crappy veel-te-oude-ik-ben-aan-vervanging-toe-camera heb ik enkele (hele slechte) foto's van dit prachtige natuurverschijnsel weten te maken (foto's volgen later als ik me dapperder voel - uploaden gaat één voor één).

En toen was deze sportieve 27-jarige echt toe aan een warm bedje. Dus huis in, schoenen uit (in Noorwegen lopen ze binnen altijd op sloffen. Dat is best fijn aangezien de huisjes overal super warm worden gestookt, maar levert ook hysterische taferelen op als je met zijn allen tegelijk naar buiten wilt en dus met 7-9 man in een smal gangetje je schoenen staat aan te trekken) en bedje in.

Xx,
Sam