Vandaag stonden we allemaal extra vroeg op (kwart voor 7) om onze laatste dag in dit deel van de Vesterålen af te sluiten met een heuse walvissafari!

Alleen een beetje jammer dat die niet door kon gaan.

De Noren hadden namelijk besloten om te gaan onderzoeken of er olie in de bodem van het fjord zit en door de seismologische technieken zijn alle walvissen die daar zwommen gevlucht naar open zee.

Dik balen dus. Voor ons, maar voor die walvissen helemaal, natuurlijk. Arme beestjes.

Maar goed, de meneer van de walvissafari wilde, op verzoek van onze reisleiding, best een filmpje laten zien dat eerder ooit was opgenomen tijdens een van de tochten, en ons wat informatie geven over walvissen en orka's. En zijn werk natuurlijk.

En zo werd deze teleurstelling toch nog een interessant uitje. En hilarisch, want natuurlijk kun je als echte Noor laten zien dat je 100x stoerder bent dan die domme, dik aangeklede en toch nog ijskoude touristen. En natuurlijk kun je dat doen door demonstratief in je T-shirtje buiten te gaan zitten, dikke zonnebril op, om ons koukleumende kneuters uit te lachen.
Als je dat wilt, kan dat best. Neemt niet weg dat ik jou dan nog harder uitlach als je een half uur later, als wij weer verzamelen bij de bus, opeens toch maar een dikke trui aan hebt getrokken.

Na deze enerverende ochtend volgde een lange rondrit langs de kust, met gelukkig enorm veel stops tussendoor voor het maken van foto's. En met het prachtige zonlicht dat over de bergen scheen en de rondvliegende zeearenden waren die stops meer dan gewaardeerd.
Er was besloten op een prachtig strand met parelwit zand (ja echt, in Noorwegen!) een koffiepauze te houden en even lekker uit te waaien bij zee. En waaien deed het goed!

Na al dat gewaai en gewandel en rondrijden, was iedereen blij toen na thuiskomst meteen werd gekookt. Weer echte Noorse aardappelen, maar in een andere combinatie dit keer (helaas waren de eetbare paddenstoelen gedurende de ijskoude nacht gesneuveld). En met als klap op de vuurpijl een extra spannend toetje!
Het dessert zelf was een soort rijstpudding met een mierzoet rood sausje, wat wel perfect paste bij de milde smaak van de rijstpudding. Maar... Marjan en Carla, de dames van Fru Amundsen, vertelden ons dat dit een traditioneel Kersttoetje was en dat Noren in de pudding weleens een amandel verstoppen. Degene die dit nootje vindt, heeft een jaar lang geluk.

Nadat iedereen voorzichtig aan het snoepen ging, begon ik me even af te vragen of dit niet slechts een truc was om ons die hele bak leeg te laten eten (zoals gisteren bijvoorbeeld niet gebeurde bij de citroenmousse). Maar toen werd er toch een amandel gevonden!

En wat denk je? Meteen noorderlicht buiten!

Helaas was ik niet de gelukkige vinder, dus ik vrees dat mijn geluk over een week op is. Maar tot die tijd tap ik nog wat af bij mijn reisgenote. Hopelijk helpt het voor morgen, als we op jacht gaan om rendieren te zien.

Ik hoop niet dat die ook zijn gevlucht voor de seismologische activiteiten van de Noorse oliemaatschappij. Of iets anders. Dan ga ik huilen, hoor. Geen walvissen, geen amandel... als er dan ook nog geen rendieren zijn, wordt het een trieste dag. Want kans op noorderlicht is morgen ook klein :(