Wat is reizen toch geweldig! Voor ik hier kwam had ik nog nooit gehoord van de Sami, laat staan dat ik wist wat een joik was. Maar nu dus wel!

Ik ben dus nog een stukje slimmer geworden dan ik al was. Ja, ik wist ook niet dat dat kon!
Grapje ;)

Maar goed, de Sami dus. De Sami is een soort volksstam in het noorden van Noorwegen (ook al vind je ze ook in andere landen, zoals Zweden en Finland). Het zijn nomaden die leven van de rendierhoederij (dus geen elanden! Waarom ik ze altijd elanden noem is voor mij ook een raadsel). De Sami volgen de rendieren en trekken met hen mee, al is het tegenwoordig natuurlijk allemaal wat moderner dan vroeger (denk aan sneeuwscooters in plaats van bijvoorbeeld een slee) en had de Samische rendierhoudster waar we vandaag heen gingen een vaste woonplek.

Deze rendierhoudster verdient overigens haar eigen blog entry zowat, het was zo'n leuk mens. Ze is niet te omschrijven in woorden, maar de energie die ze uitstraalt is geweldig en de liefde voor haar afkomst en rendieren spat van haar af. En is meesterlijk aanstekelijk. Net als haar bulderende lach en briljante gevoel voor humor.

Deze rendierliefhebster maakte ons wijs in de wondere wereld van de Sami. En dan is wonderlijk zeer zeker als compliment bedoeld, want ik vond het heel interessant om te horen over de geschiedenis van haar en haar voorvaderen. Ze begon bij binnenkomst al meteen een joik te zingen voor ons en dat zette meteen de toon voor de rest van de dag.
Een joik is... een soort lied dus. Alleen worden er vaak geen herkenbare woorden in gebruikt. Het is namelijk een weergave van hoe jij iets of iemand ervaart. Er werd ons verteld dat je alles kunt joiken, de wind, de regen, personen, behalve jezelf.
Een joik is dus heel persoonlijk en je luistert er naar met je gevoel. En de joiks die de rendierhoudster ons liet horen waren adembenemend mooi en raakten iedereen in de Samische tent waarin we zaten.

Het was overigens geen echte tent-tent, maar een nagemaakte tent van hout. Met in het midden een kampvuur en aan alle kanten houten banken bekleed met rendierhuiden. De Sami gebruiken namelijk elke millimeter van die beestjes. Ze hoeden ze niet alleen, ze leven er van.

Er werd ons verteld dat we net in de bronstijd van de rendieren zaten en dat die dus losliepen her en der.

Ik dacht: dit wordt die hele walvissafari all over again.

We werden in ons busje geladen en samen met de Samische rendiermevrouw gingen we rendierspotten. En wat wil! We vonden er een paar! Hartstikke geweldig!

Na deze dolle rit gingen we terug naar de houderij en daar gingen we eten. Soep met rendiervlees, haha!

Uiteindelijk moesten we toch vertrekken naar onze nieuwe verblijfplaats in Nyksund, een idyllisch vissersdorpje midden tussen de bergen. Heel anders dan ons vorige huisje, maar heel knus en schattig. En schoon. Brandschoon.

Ik duik mijn bedje weer in. Lekker dromen over de Sami. En rendieren.

En elanden.

Xx,
Sam