Vandaag begon de dag veelbelovend qua weer. Het zou "wisselvallig" worden, wat in Noorse begrippen zoveel betekent als: er kan vanalles gebeuren, wij weten het ook niet. Wat doe je in zo'n geval? Juist, dan ga je uit van het goede en besluit je een bergwandeling te gaan maken.

Nog niet eens halverwege openden de hemelsluizen zich.

Ik ben nog nooit zó blij geweest met mijn regenpak! Ook al was ik vergeten de broek aan te trekken (serieus, elke dag trek ik die broek uit voorzorg aan en net die ene dag dat ik denk dat dat toch geen nut heeft, heb ik hem nodig...), maar op een gegeven moment was mijn spijkerbroek toch al nat, dus toen had het sowieso geen nut meer.

Enfin, halverwege de berg, bij een huisje van een schietvereniging, werden twee van onze klimmers het beu en zij wilden terug. Carla vroeg aan de rest (ik en een andere dame) wat wij wilden, maar de enige man in ons gezelschap was al een flink eind doorgelopen, dus zij moest daar hoe dan ook achteraan. En aangezien ik van mening was dat ik toch al doorweekt was, besloten wij met zijn vieren verder te gaan terwijl de andere twee terug gingen naar het busje (en daar volgens mij een uur hebben gezeten of zo, want wij hebben echt die HELE berg nog beklommen, tot aan de top, en daarna nog op ons gemakje een koffiepauze gehouden onder een mini afdakje).

Het uitzicht vanaf de top van de berg zou normaal gesproken prachtig zijn geweest (heb je dat woord ook weer), maar nu was het... bizar. Omdat het zo hard regende, en je de regen serieus als een soort gordijn voorbij de bergwanden zag trekken, was het uitzicht... grijs. Je zag wel water en wat bootjes, maar er was geen horizon meer! De lucht liep van grijs door tot grijs. Wat nou 50 tinten grijs, er was er echt maar 1! Zonde van het uitzicht weliswaar, maar zoiets had ik ook nog nooit gezien en dat was toch ook wel weer bijzonder.

Nadat onze man als een doorweekte kat zijn rugzak begon uit te pluizen, daar zowaar een regenponcho in vond en zich hier met behulp van Carla in wist te krijgen, stopte het prompt met regenen. Als bij toverslag. En omdat wij het koud hadden en dat hele stuk toch weer naar beneden moesten lopen, besloten we onder een minuscuul afdakje van het Lions Club clubhuis een kopje koffie te drinken en een koekje te eten (vooral dat laatste, muahah).

Eenmaal terug in onze huisjes leerden we de vloerverwarming in de badkamertjes opeens een stuk beter waarderen... onze natgeregende kleding was in no time weer droog én lekker warm! En dat op tijd voor het volgende uitstapje: een bezoekje aan het Polarlightcenter.

Om hier te komen moesten we een eindje rijden met de auto en omdat we aan de vroege kant waren en de Noorse natuur gewoon adembenemend mooi is, werd het Polarlightcenter een stukje voorbij gereden tot aan een dam, waar wij, als we dat wilden, een stukje over terug mochten lopen en foto's mochten maken.

We hebben het 2 minuten volgehouden, toen begon het weer te regenen en flink te waaien. Gelukkig kwam Marjan achter ons aan gereden met het busje en konden we er zo in. Genoeg nattigheid voor vandaag, op naar het Polarlightcenter!

Ik weet niet precies wat het noorderlicht met mensen doet. Er bestaan heel veel verhalen over (denk aan kaalheid, spelende kinderen, gestorven Vikingen), maar volgens mij heeft het ook een betoverend effect op mensen, want de Nederlanders die het Polarlightcenter runnen waren er helemaal lyrisch van. En dat was zo mooi om te ervaren, twee mensen die van hun passie hun werk hebben gemaakt (goh, waar doet me dat nou nog meer aan denken... Carla & Marjan misschien? Laila met haar rendieren?).
We werden ook lekker verwend met zelfgemaakte koekjes en een avontuurlijke bessenthee en kregen volop informatie over het noorderlicht. Waar komt het vandaan? Hoe ontstaat het? Waarom kunnen wij het met het blote oog niet zo zien als je het op foto's ervaart?
Als het filmpje dat we te zien kregen nog niet duidelijk genoeg was, kregen we er ook nog extra uitleg bij. Plus, we mochten zoveel vragen stellen als we wilden en van dat aanbod werd gretig gebruik gemaakt.
Na afloop van de informatiefilm mochten we rondlopen door het center (het was niet zo heel groot hoor) en over alles nog meer vragen stellen. Hier bleek pas echt goed dat wat er hier gedaan wordt, bijhouden van alle activiteit in de lucht en de grond om te kunnen "voorspellen" of er noorderlicht komt, gegevens verzamelen en delen aan universiteiten voor onderzoek omtrent noorderlicht, de uitkomst is van een gedeelde passie tussen twee mensen. De meetinstrumenten die worden gebruikt zijn zelf in elkaar gezet en dus enig in hun soort. Het meest indrukwekkende vond ik een zelfgebouwde magneet, die alle magnetische activiteit rond het center vertaalde naar blauwe en rode lijntjes op papier (denk aan een aardbevingsmeter of ouderwetse leugendetector). Er kon nauwkeurig worden verteld wanneer wij aan waren gekomen met de auto, want dat was terug te zien als enkele uitschieters in de (ik dacht rode) lijn. Maar pas als ook de blauwe lijn dezelfde uitschieters zou weergeven, was het aanleiding dat het noorderlicht wellicht te zien was.

Nog helemaal onder de indruk van deze leerzame en gezellige middag keerden we terug naar ons huisje, voor een stevig maaltje lapskaus (het leek een beetje op Irish Stew, maar was toch net anders). De weersverwachtingen voor morgen wezen allemaal (en het waren er nogal wat, die wij uiteindelijk raadpleegden) op een mooie, zonnige dag. Vroeg op dus, om daar het meeste uit te halen! Maar dat betekent ook: vroeg erin!

Welterusten!

Xx,
Sam