Serieus, mensen, als ik opeens van de aardbodem verdwenen lijk, kom me dan vooral niet zoeken in Uttakleiv. Tenzij je me per se nodig hebt voor iets.

Maar first things first, lang voor we aankwamen in mijn nieuwe droomdorp (tussen twee bergen, aan het strand, een handjevol huisjes en net iets meer schaapjes, WAT wil je nou nog meer!?), gingen we heel, heel, HEEL vroeg ontbijten.

Ja, in mijn beleving is half acht 's ochtend heel, heel, HEEL vroeg! Ik ben namelijk helemaaaaal geen ochtendmens en ben sowieso niet te genieten als ik net uit bed ben, maar dat effect wordt enkel erger als ik vroeg moet opstaan. En vroeg heet bij mij alles vóór 9 uur.

Maar het moest nu eenmaal, want er was ons mooi weer beloofd en zoals Marjan zei: van mooie dagen moet je gebruik maken, je weet nooit wanneer ze weer langskomen. En mooi werd het, want het begon al goed met een prachtige (ik moet hier eens synoniemen voor gaan zoeken) zonsopgang. Foto's gekiekt vanuit het raam met mijn telefoon aangezien ik een luie fotograaf ben en na 8 dagen dat hele schoenen-aan-schoenen-uit-gedoe een beetje beu ben. En omdat het allemaal voor 9 uur 's ochtends gebeurde en ik dus nog niet helemaal wakker was.

Enfin, vandaag bezochten we Henningsvær, een vissersdorpje in de gemeentje Vågan, waar we een stads-, ehh, dorpswandelingetje maakten (en allemaal massaal een foto maakten van het haventje, precies op het punt waar iedereen dat schijnt te doen, aldus Marjan over alle reisfolders en foto's daarin wat betreft Henningsvær). Het weer was dit keer goed voorspeld, want het was hartstikke mooi, het zonnetje straalde, maar toch was het ijs- en ijskoud. Lekker dik ingepakt aan de wandel, dus. Ik weet niet wie het thermo-ondergoed en de thermohandschoenen heeft uitgevonden, maar geef die persoon een Nobelprijs. Maakt niet uit welke, hij/zij was briljant en verdient hem zeker!

In dit dorpje bezochten we ook de fotogalerie van een artiest die redelijk nauwe connecties heeft met Fru Amundsen. Hij had de mooiste foto's in zijn winkel en galerietje hangen, waar zelfs de doorgewinterde fotografen in ons gezelschap jaloers van werden. Zeker de plaatjes van het noorderlicht. Eén hele kamer was behangen met foto's van dit (vooral) groene natuurverschijnsel en stuk voor stuk waren ze adembenemend mooi.

Na een ander, kort bezoekje aan een glasgalerie een eindje verder, en een blije Carla die bijna het juiste Noorse huisje had gevonden (en volgens mij bijna had gekocht - het zal niet veel hebben gescheeld, haha), reden we verder richting (nou komt het!) Uttakleiv!

Hiervoor moesten we wel nog een eindje rijden en gingen we een hele hele HELE hoge brug over, waarvan ik niet meer zeker weet of ik hem nu wel of niet op de foto heb gezet, dus ga ik nog even extra benadrukken dat hij echt HEEEEL hoog was! Zo hoog dat wanneer je op het stijgende stuk reed, je niet zag waar dat eindigde. Het leek dus alsof we alleen maar recht omhoog reden.

Maar we kwamen er toch overheen en uiteindelijk kwamen we aan in Uttekleiv. Het was echt... Oh man, ik zei het al, als ik ooit opeens kwijt ben, dan zit ik hier. Perfect! Het lag in een dal tussen de bergen in. Het gras was lekker groen en overal graasden de schaapjes. Her en der stonden wat huisjes verspreid, in Noorse kleurtjes geverfd uiteraard, er was praktisch geen verkeer (al is dat wel op meer plaatsen in Noorwegen zo) en er was een strand met een zee (uiteraard).

Als ik OOIT iets win in welke loterij dan ook, dan koop ik hier een vakantiehuis. Ik zei ook al tegen Carla en Marjan, die overal op Noorse opknap-huizenjacht waren: als je hier iets koopt, dan kom ik klussen (dat ik niet meer kan dan behangen en verven hoeven zij ook niet te weten natuurlijk).

Het doel in Uttakleiv was echter niet om een huis te renoveren, nee, we gingen een berg-zee-openlucht-wandeling maken. Het zat zo: er stond een berg, daar liep een pad over, helemaal de berg langs, en dan had je al wandelend dus links uitzicht op de berg(rotsen) en rechts uitzicht op de zee. Ergens halverwege was een overhangende rots, met een picknicktafeltje eronder, en daar zouden we dan gezamenlijk lunchen.

We hebben daar met zijn allen best nog een tijd gezeten, tot de man in ons gezelschap iets te enthousiast ons zielige vuurtje probeerde te pimpen en we praktisch werden uitgerookt.

Weet ik ook meteen hoe een gerookte Noorse zalm zich voelt.

Goed, aan alles komt een eind, en na ons verblijf aan dit prachtige plaatsje wat uitgerekt te hebben met een bezoekje aan het strandje, was het toch echt tijd om verder te trekken. Er restte ons nog één stop bij een ander strandje een eindje verderop, dat bekend stond om de surfers die daar komen. Die waren er vandaag ook, al waren het er niet zoveel, maar het was toch aardig om te zien wat die mensen kunnen op zo'n plank.

Wat nog aardiger was om te zien, waren de torenhoge golven die steeds hoger werden, omkrulden, schuimden en kapot sloegen tegen het zand en de grote stenen op het strand. Ik ben er even bij gaan zitten om gewoon te kijken en te genieten van dit natuurgeweld, alvorens we weer de bus insprongen om op weg te gaan naar ander natuurgeweld.

Want net toen we thuis aan het toetje zaten, was er noorderlicht te zien! Bij de huisjes was het teveel verlicht om het goed te kunnen zien, dus wij hup! met zijn allen het busje in naar een plek waar het donkerder was. Dit bleek een eindje verderop bij de rekken te zijn waar ze normaliter stokvis drogen (maar dat seizoen is net voorbij dus de rekken zijn allemaal leeg). Je zag geen hand voor ogen, maar dat gaf niets want als je naar de lucht keek zag je genoeg.

Voor de 4e keer noorderlicht! We hadden hier net iets meer "lichtbevuiling" door de lichtjes van het stadje dichtbij, maar toch was het goed te zien. Alleen jammer dat ook hier weer het weerbericht klopte: de bewolking trok op. En bij bewolking zie je het noorderlicht niet :( Dus wij baalden.

De bewolking had daar verder geen enkele boodschap aan en trok gewoon lekker door, over onze hoofden heen, en sloot zo stukje bij beetje het noorderlicht in. Maar net toen we dachten dat het gedaan was (er waren al mensen camera's aan het inpakken) gebeurde het:

De hemel lichtte op! DE HELE HEMEL LICHTTE OP!! Zo bizar! Maar ZO MOOI!

Bleek dat het noorderlicht op zijn beurt geen boodschap had aan al die wolken en daarachter gewoon lekker fel oplichtte, waardoor alles groen werd! Op de foto's in ieder geval dan, maar met het blote oog leek het alsof het hele wolkendek licht gaf. Je kon ook weer een hand voor ogen zien!

Dus vlug nog een paar heule mooie foto's gemaakt (ik niet natuurlijk, mijn camera trok het allang niet meer, al dat noorderlicht -_-) en met een voldaan gevoel (behalve in mijn voeten, die waren vrij gevoelloos na al dat staan in de kou) terug naar het huisje.

Vier keer noorderlicht! Ik weet dat we nog een dag te gaan hebben, maar deze reis is sowieso meer dan geslaagd!

Xx,
Sam