Samantha Gaat Het Licht Zien

Back Home

Zo, dat duurde een paar daagjes, maar dat komt door de ekte Norske griep. Of in ieder geval dan een hele fikse verkoudheid. Marjan kan misschien fantastische zeehondenimitaties geven, dat kan ik ondertussen ook, haha!

Maar goed, ik wilde toch nog even een soort "samenvatting en conclusie" tikken over mijn reis naar Noorwegen met Fru Amundsen. Gewoon, omdat het kan (en omdat dat altijd mijn beste hoofdstukken waren tijdens mijn studie - dat en hoofdstuk 3, hoe prepareer je je data... hmm...).

Sowieso is het als alleenreiziger altijd spannend als je met een groepsreis meegaat, want: hoe ziet die groep er uit? Wie wordt je kamergenote? Hoe zijn de accommodaties en de excursies? Belangrijker misschien nog: hoe gaat het eten bevallen? En voor mij niet geheel onbelangrijk, gezien mijn geschiedenis: ga ik heel erg buiten de groep vallen of niet? Ik wist dat ik veruit de jongste zou zijn, dus dan is de vraag in hoeverre je een beetje meekomt met de anderen.

Nou, zoals je kunt lezen zijn dat best nogal wat dingetjes die dan door mijn hoofd spoken zo rond de tijd dat ik moet vertrekken. Daarvoor ook wel maar minder, want ik boek altijd ruim van tevoren en dan meestal in een vlaag van ik-denk-er-nu-maar-even-niet-over-na-want-anders-durf-ik-niet-te-gaan.

Tsja, je moet er iets voor over hebben he. Anders kom je nooit ergens ;)

Maar vanaf het moment dat ik Marjan en Carla ontmoette op Schiphol (en Marjan kende ik dan uiteraard al wat langer omdat we nichtjes zijn, maar er zit zoveel leeftijdsverschil tussen ons dat we eigenlijk nooit veel samen hebben gedaan en elkaar ook niet zo heel goed kennen) en ik zag hoe zij, succesvol, mensen gingen spotten die wel eens onze medereizigers zouden kunnen zijn, losten mijn stressvragen op en maakten plaats voor een nieuwe vraag: wie wil er een dropje?

Ja, ik haalde de gemiddelde leeftijd van onze reisgroep fors naar beneden, maar eigenlijk was leeftijd voor niemand een probleem, want het was onderling gewoon ontzettend gezellig. Natuurlijk heb je in een groep met verschillende mensen ook verschillende wensen, maar er werd met iedereen rekening gehouden op alle mogelijke manieren. En vanaf dag 2 (dag 1 was de reisdag en dan ben je zo moe, die tel ik even niet mee) was er een gevoel die over deze reis trok, die de rest van de 10 dagen is blijven hangen. Het voelde namelijk aan als een familie-uitje (leuke woordspeling btw, want in zekere zin was dat het ook voor Marjan en mij, haha).
Ik bedoel dit heel positief, want ik ben gewend dat als je met een groepsreis meegaat alle vrije minuten van de dag zijn volgepland met excursies, dat je vrije tijd aan banden ligt en dat er niet zomaar de mogelijkheid is om te besluiten thuis te blijven of iets anders te gaan doen dan er in het boekje staat. En dat is bij Fru Amundsen juist wel het geval. Alles werd in overleg gedaan, zowel tussen Carla en Marjan als tussen hen en ons, en als het weer niet meezat, of juist wel, werden onze dagen daarop aangepast. Zonder (zichtbare) stress of een hoop gedoe.

Wat ook bijdroeg aan dit gevoel waren de vele koffie- en theepauzes, met de thermoskannen en meebegrachte koekjes aan de kant van de weg, precies zoals mijn familie dat vroeger ook deed als we met de auto op vakantie gingen. En ook hier werd aan iedereen gedacht, want er was thee, koffie, warme chocolademelk, water, sap/ranja en bergen koekjes (oké, die bergen werden rap kleiner toen ik ze in de smiezen kreeg). Onderweg werden we door één van "de Frutjes" rondgereden terwijl de ander ons informatie gaf over de streek waar we waren, Noren en drank of de geschiedenis van Noorwegen in het algemeen. Eervolle vermelding voor Marjan met het sprookje van Askelad en de trol (vooral de geluidseffecten - met hese stem - waren briljant!).
Zo kwamen we nooit ergens aan zonder te weten waar we waren of wat we gingen doen. En 's avonds, als iedereen afgemat aan de eettafel kroop, dan stonden de reisleidsters nog hard te ploegen in de keuken voor ons avondmaal.

Nou, als je mij 10 dagen lang groente kunt laten eten waar ik stiekem een godsgruwelijke rothekel aan heb, maar je krijgt me ook nog zover dat ik meer dan eens opschep, dan mag je van een kooksucces spreken!

Waar je mee omgaat, word je mee besmet. Dat zei mijn grootmoeder altijd en in het geval van Fru Amundsen is dat gelukkig waar. De passie die Marjan en Carla uitstralen voor hun bedrijf, "hun" Noorwegen en hun manier van reizen, wordt aangevuld door de mensen waar zij ons onderweg mee naartoe namen:

Katrien en Uwe, paddenstoelen zoeken en thee drinken met zelfgemaakt gebak, terwijl de husky's buiten in de kennels helemaal gek worden van enthousiasme dat er mensen zijn (en ik gek word omdat er honden zijn waar je tussen kunt springen en die je kunt aaien... Oh ik ben zo erg :')), die 's ochtends elanden in de tuin hebben en daar foto's van doorsturen, omdat ze weten dat wij elanden ook leuk vinden!

Marten van de walvissafari, die vanuit Nederland naar Noorwegen is vertrokken en daar van zijn hobby zijn werk heeft gemaakt; toeristen meenemen om walvissen, orka's en zeearenden te spotten en daar weergaloos prachtige foto's van te maken. Vreselijk vond hij het, die seismologische onderzoeken. Voor ons, voor hemzelf, maar helemaal voor de beestjes.

Laila! Oh die verdiende haar eigen blog entry zowat. Ik heb nog nooit iemand ontmoet die zoveel liefde uitstraalt voor haar afkomst, haar rendieren en alles wat ze doet. Wat een ongelofelijk leuk mens, je kunt bij haar ook niet weggaan zonder een grijns op je gezicht!

Jasmine en Ssemjon, die onze tweede accomodatie beheerden. Wat een lieve mensen, ze kwamen speciaal afscheid van ons nemen (alhoewel ik vermoed dat het ook iets te maken had met toetjestijd...) en 's morgens kwamen ze nog eens langs om iedereen een hand te geven en ons een fijne reis te wensen. Ook hier weer was hun enthousiasme oprecht en kon je merken dat ze genoten van de komst van Fru Amundsen.

Rob en Trees, van het Polarlightcenter. Ik heb nog even met Rob staan praten en vond het zo geweldig dat hij van zijn passie zijn werk heeft kunnen maken. Volgens mij sta je dan elke dag gelukkig op (ook als het vóór 9 uur 's ochtends is, haha). Hij en Trees straalden ook bij alles wat ze vertelden.

De kapitein van de zeearendsafariboot (DAT is nou een mooi scrabblewoord!). Ik weet zijn naam niet, maar als je een half uur langer blijft rondvaren omdat je wéét dat er érgens orka's moeten rondzwemmen en je dolgraag wilt dat je gasten die zien, dan doe je dat niet omdat het moet, dan doe je dat omdat je die ervaring wilt delen.

En natuurlijk Marjan en Carla. Daar begon ik mee en daar sluit ik mee af. Want als je de sprong durft te wagen om je eigen reisorganisatie te beginnen vanwege het simpele feit dat geen enkele andere organisator aan jou de ervaring kon bieden waar je naar op zoek was en je het zelf beter denkt te kunnen (en dat ook kan), dan heb je lef, moed en een heleboel passie door je aderen stromen. Chapeau!

Al een hele lange tijd wilde ik eens een keer naar Noorwegen. Had er geen enkele reden voor, behalve dat het land me trok, zoals bij veel van mijn reizen het geval was. Eerst vond ik het zo stom van mezelf dat ik het iedere keer uitstelde, maar nu ben ik blij. Want vier jaar geleden was Fru Amundsen er nog niet en dan had ik bij een ander moeten boeken. Wie weet waar ik dan allemaal was geweest, maar volgens mij niet bij al deze lieve, enthousiaste mensen en op al deze magische, prachtige en soms verstopte plekjes in noord-Noorwegen.

Maar toch jammer dat we geen enkele eland hebben gezien >:(

Nou ja, dat is dan wellicht een reden om in de toekomst nog eens naar Noorwegen af te reizen, niet? ;) Maar dan zeker wel weer met Fru Amundsen! :)

Xx,
Sam

Reacties

Reacties

Marjan

Tusen takk voor je mooie woorden en je gezellige aanwezigheid :-)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!

Deze reis is mede mogelijk gemaakt door:

Travel Active