Bij Gebrek Aan Beter

Vandaag stonden we allemaal extra vroeg op (kwart voor 7) om onze laatste dag in dit deel van de Vesterålen af te sluiten met een heuse walvissafari!

Alleen een beetje jammer dat die niet door kon gaan.

De Noren hadden namelijk besloten om te gaan onderzoeken of er olie in de bodem van het fjord zit en door de seismologische technieken zijn alle walvissen die daar zwommen gevlucht naar open zee.

Dik balen dus. Voor ons, maar voor die walvissen helemaal, natuurlijk. Arme beestjes.

Maar goed, de meneer van de walvissafari wilde, op verzoek van onze reisleiding, best een filmpje laten zien dat eerder ooit was opgenomen tijdens een van de tochten, en ons wat informatie geven over walvissen en orka's. En zijn werk natuurlijk.

En zo werd deze teleurstelling toch nog een interessant uitje. En hilarisch, want natuurlijk kun je als echte Noor laten zien dat je 100x stoerder bent dan die domme, dik aangeklede en toch nog ijskoude touristen. En natuurlijk kun je dat doen door demonstratief in je T-shirtje buiten te gaan zitten, dikke zonnebril op, om ons koukleumende kneuters uit te lachen.
Als je dat wilt, kan dat best. Neemt niet weg dat ik jou dan nog harder uitlach als je een half uur later, als wij weer verzamelen bij de bus, opeens toch maar een dikke trui aan hebt getrokken.

Na deze enerverende ochtend volgde een lange rondrit langs de kust, met gelukkig enorm veel stops tussendoor voor het maken van foto's. En met het prachtige zonlicht dat over de bergen scheen en de rondvliegende zeearenden waren die stops meer dan gewaardeerd.
Er was besloten op een prachtig strand met parelwit zand (ja echt, in Noorwegen!) een koffiepauze te houden en even lekker uit te waaien bij zee. En waaien deed het goed!

Na al dat gewaai en gewandel en rondrijden, was iedereen blij toen na thuiskomst meteen werd gekookt. Weer echte Noorse aardappelen, maar in een andere combinatie dit keer (helaas waren de eetbare paddenstoelen gedurende de ijskoude nacht gesneuveld). En met als klap op de vuurpijl een extra spannend toetje!
Het dessert zelf was een soort rijstpudding met een mierzoet rood sausje, wat wel perfect paste bij de milde smaak van de rijstpudding. Maar... Marjan en Carla, de dames van Fru Amundsen, vertelden ons dat dit een traditioneel Kersttoetje was en dat Noren in de pudding weleens een amandel verstoppen. Degene die dit nootje vindt, heeft een jaar lang geluk.

Nadat iedereen voorzichtig aan het snoepen ging, begon ik me even af te vragen of dit niet slechts een truc was om ons die hele bak leeg te laten eten (zoals gisteren bijvoorbeeld niet gebeurde bij de citroenmousse). Maar toen werd er toch een amandel gevonden!

En wat denk je? Meteen noorderlicht buiten!

Helaas was ik niet de gelukkige vinder, dus ik vrees dat mijn geluk over een week op is. Maar tot die tijd tap ik nog wat af bij mijn reisgenote. Hopelijk helpt het voor morgen, als we op jacht gaan om rendieren te zien.

Ik hoop niet dat die ook zijn gevlucht voor de seismologische activiteiten van de Noorse oliemaatschappij. Of iets anders. Dan ga ik huilen, hoor. Geen walvissen, geen amandel... als er dan ook nog geen rendieren zijn, wordt het een trieste dag. Want kans op noorderlicht is morgen ook klein :(

Licht Gezwam

Je zou van een sportieve 27-jarige, die een goede conditie heeft, toch verwachten dat ze de run naar de douches die 's ochtends losbarstte met gemak zou winnen. Zeker als je je bedenkt dat die 27-jarige veruit de jongste is van het hele reisgenootschap.

Ik moet toch echt nog wat meer gaan trainen, geloof ik...

Maar goed, nadat ik ook eindelijk een douche had genomen en we een simpel, maar desalniettemin uitgebreid ontbijtje hadden genuttig, waarbij we onder meer kennis maakten met de traditionale Noorse "bruine kaas" (die overigens helemaal niet naar kaas smaakt maar wel heel erg lekker is), glibberden we één voor één van het spekglad bevroren stoepje voor de deur af, op weg naar de zwammentocht. Hiervoor moesten we een klein eindje rijden en werden we opgevangen door twee leuke Duitse gidsen, die ons mee op ontdekking zouden nemen en, niet geheel onbelangrijk, die ervoor zouden zorgen dat we thuis zouden komen met alleen maar eetbare paddenstoelen.

De tocht duurde iets langer dan gedacht en we vonden iets minder zwammen dan gedacht, maar de uitzichten waren prachtig (zie ook de foto's in de fotogalerij). Heel veel groen van de bomen, blauw van de bergen in de verte, okergeel (jaja, de titel van de reis is spot on) overal om je heen, met roze en rode tinten. In de beekjes en onder takjes verborgen, heel veel rood met witte paddenstoelen van het type Kabouter Spillebeen. En in de strakblauwe lucht prijkte een heerlijk zonnetje. Beetje jammer van de harde wind, maar ja, wat wil je als je boven op een heuvel gaat zitten met je boterhammetje. Ik heb een rothekel aan de film, maar ik voelde me echt een beetje een Von Trappe.

Goed, na deze bijna magische maar toch ietwat kille lunchpauze moesten we de hele afgelegde weg natuurlijk ook weer in tegengestelde richting volgen om terug bij de auto te komen. Het leek veel (we hadden over de heenweg alleen al meer dan anderhalf uur gedaan) maar het verliep vlotter dan gedacht. Ook waren er toch nog enkele eetbare varianten van de zwammen en paddenstoelen die we zagen gevonden, dus het was een zeer geslaagd uitje. Helemaal als je nagaat wat een prachtige foto's dit avontuur heeft opgeleverd.

Maar daarna kwam het echte spannende. De gidsen die ons meenamen op zwammentocht bleken namelijk ook een huskyfarm te hebben! Alaskan husy's, wel te verstaan.

ZO SCHATTIG! :)

Daar moesten ik en reisleidster Marjan natuuuuuurlijk even tussen springen! (met als gevolg dat we als een halve husky de kennel weer uit kwamen). Echt ge-wel-dig!

We werden ook binnen nog verwend met een lekker kopje koffie en een enorm stuk gebak, zelf gebakken door de gidse. Ik moet zeggen dat de "Boterkuch" absoluut niet te vergelijken is met onze boterkoek, maar dat hij wel errrrug lekker was! Hier kregen we ook de kans op het zelfgebrouwen bier van de Duitse gidsen te proeven. Ik heb één slokje gebietst bij de enige man in ons gezelschap en het was heel zoet, maar wel mild. Het leek er bijna op alsof ze er honing bij hadden gedaan, zo smaakte het.

Ik vond het in ieder geval erg lekker, wat waarschijnlijk betekent dat het in de verste verte niet naar "echt" bier smaakt, want dat lust ik niet.

Dan denk je: deze dag is zo fantastisch, dat kan niet beter worden. Nou, dus wel, want 's avonds werden we weer getrakteerd op een flinke dosis noorderlicht.

Ik ga nu twee dingen zeggen die niemand gaat geloven, maar ze zijn beide waar:

1) Noorderlicht is alleen felgroen als je het filmt of fotografeert. Als je het met het blote oog ziet, verandert het geleidelijk en helemaal niet zo snel als op tv. En het is een soort grijs-groene kleur in plaats van dat felle groen waar het zo bekend om is.
2) Ik heb lekkere broccoli op.

Even ter informatie: de dames van Fru Amundsen koken elke avond een traditioneel Noors maal en deze avond bestond dat uit "echte Noorse aardappelen", gepureerde broccoli, op de huid gebakken zalm en een paar heerlijke sausjes (om over het citroenmousse-achtige toetje nog maar te zwijgen - om nom nom!). 
Ik hoorde ergens tijdens het kookproces al het woord "broccoli" vallen en als er iets is dat ik echt VIES vind, dan is het dat wel. Maar, dapper als ik ben (haha) probeerde ik het toch en het was enorm lekker.

Maar goed, het noorderlicht dus. Het trok als een soort doorzichtig gordijntje over onze hoofden heen. In dikke en dunne stroken. Het zat links, het zat rechts, het zat recht boven ons, het zat overal (net als die huskyharen). Als een soort warme deken (of nou ja, erg koude deken eerder) omarmde het ons. De camera's knipten aan alle kanten. Zelfs met mijn crappy veel-te-oude-ik-ben-aan-vervanging-toe-camera heb ik enkele (hele slechte) foto's van dit prachtige natuurverschijnsel weten te maken (foto's volgen later als ik me dapperder voel - uploaden gaat één voor één).

En toen was deze sportieve 27-jarige echt toe aan een warm bedje. Dus huis in, schoenen uit (in Noorwegen lopen ze binnen altijd op sloffen. Dat is best fijn aangezien de huisjes overal super warm worden gestookt, maar levert ook hysterische taferelen op als je met zijn allen tegelijk naar buiten wilt en dus met 7-9 man in een smal gangetje je schoenen staat aan te trekken) en bedje in.

Xx,
Sam

Samantha Heeft Het Licht Gezien

Zo, ik heb letterlijk het (noorder)licht gezien, dus we kunnen weer naar huis.

Ja, haha, dus niet he. Ik ben er pas net! En dat ondanks alle pogingen van de NS om dat te verijdelen. Inderdaad, het spannendste aan de reis tot nu toe was het op tijd op Schiphol zien te komen. Aangezien ik vrij neurotisch ben, had ik speciaal al een trein eerder gepakt. Of nou ja, laat ik het zo zeggen: ik had GEPLAND een trein eerder te pakken. Sowieso kwam deze trein al met 20 minuten door onbekende oorzaak te laat binnenrollen op Den Bosch Centraal, maar het ergste was dat hij op Utrecht Centraal nog eens 15 minuten met de deuren dicht bleef staan, zogenaamd door een "technisch mankementje".

(Later bleek echter dat de politie in de trein was gesprongen, tassen screende en uiteindelijk iemand arresteerden. Maar ja, ik zat net in die ene coupé waar dat dus niet gebeurde...)

Maar goed, na die 15 lange minuten gingen eindelijk de deuren weer open, met als gevolg dat die ook maar meteen 15 minuten niet meer dicht gingen. Tegen die tijd begon ik hem een beetje te knijpen, omdat een of andere mevrouw (een waar sadistisch sekreet, zou later blijken) mij wijs maakte dat het sowieso nog 40 minuten ging duren tot we bij Schiphol zouden zijn, en dat met nog 2 stops onderweg.

Ik rende dus met een volle rugtas en een zware koffer naar de overkant van het perron, waar de andere intercity naar Schiphol al klaar stond. Ook met vertraging overigens.

Tegen deze tijd was ik licht panisch, omdat ik na het gesprek met Mevrouw Sekreet en een blik op mijn horloge vreesde dat ik niet meer op tijd zou zijn om mijn tas te droppen (de balies sluiten 30 minuten voor vertrek). Maar er is gelukkig balans in de natuur en in deze nieuwe coupé ontmoette ik een meneer die ZO relaxed was, dat hij mij er gelukkig mee aanstak.

Het scheelde trouwens dat hij ook onderweg was naar Schiphol om een vlucht te halen die eerder dan de mijne zou vertrekken en hij "zeker nog wel tijd had om een fles drank te kopen van tevoren" (waarna hij er achteraan meldde dat ik dat dus al helemaal had en dat ook maar zeker moest doen). Hier bleek ook dat de rit naar Schiphol helemaal geen 40 minuten meer zou duren, dus toen was ik weer mijn ijzig kalme zelf.

Ahum.

Gelukkig verliep de rest van de reis vlekkenloos. Het scheelt ook als je met twee Noors sprekende Nederlandse reisleidsters op pad bent die zo vaak naar Noorwegen reizen dat ze het bij wijze van met hun ogen dicht kunnen. En omdat ze met zijn tweetjes zijn, verliep alles vlotjes en soepel. We hebben bijvoorbeeld niet hoeven wachten tot ze het gehuurde busje waarin we Noorwegen onveilig maken hadden voorgereden, want dat werd allemaal door de één geregeld terwijl de ander met ons op de koffers wachtte. Ideaal.

De ontvangst was dus goed. Wat zeg ik? De ontvangst was perfect! Want 's avonds, na een korte stop bij een mega supermarkt, werden we door Noorwegen zelf blij onthaald met een flinke dosis noorderlicht! Echt prachtig! (Dat is trouwens een woord dat ik nog vaak zal gebruiken, vrees ik).

En dat het met de group spirit ook wel snor zit, bleek uit het feit dat 8 man (de chauffeusse moest helaas op de weg letten - helaas voor haar, muaha) spontaan in koor uitbarstte met termen als "Ooohhhh!", "Aaaaahhhh!" en nog wat meer "Ooooohhhhhhh!" elke keer als we weer een nieuwe flard van het noorderlicht zagen.

Ja, dit gaat een zeer interessante reis worden. Maar het begin is er, en dat was echt al fantastisch!

Xx,
Sam

Op Naar Het Hoge Noorden!

Nee, met deze titel bedoel ik niet dat ik naar Friesland ga.

Ik ga een stukje verder. Een beetje een groot stukje verder, want ik reis morgen af naar het noorden van Noorwegen! Naar de Lofoten en de Vesteralen (sorry, dat rondje op de a doet het niet op mijn laptop), op jacht naar het noorderlicht (en naar hele schattige elanden die nog niet weten dat ik ze over hun neus ga aaien, heheh).

Echt, dit worden twee vliegen in één klap. Wat zeg ik? DRIE vliegen! Ik ga namelijk naar Noorwegen, een land dat al een hele tijd op mijn lijstje staat, ik ga het noorderlicht zien en dan een stuk beter dan wat groene gloed achter een IJslandse berg (en zo niet, dan word ik chagrijnig!) EN ik mag erover schrijven!

Wat mij weer even terug brengt naar deze blog. ReisMee heeft een tijdje geleden wat probleempjes gehad en daardoor zijn er wat van mijn vorige verhalen verdwenen. Oké, drie maanden Ierland zijn kwijt, maar ik was zelf te lui om er op tijd achteraan te gaan, dus eigen schuld dikke bult (probeer dat eens te lezen met een Duits accent, dat is echt supermelig!). En bovendien, ik moest mijn blog toch eens opschonen. (De verhalen van China zijn overigens veilig opgeborgen en alle foto's van alle reizen zijn intact).

Dus nu heb ik weer lekker veel ruimte voor wat Noors relaas. En om een boel foto's te plaatsen! (Nou hoop ik wel dat we daar ergens internet hebben, anders komt daar natuurlijk helemaal niks van terecht).

Kleine opfrisser: je kunt op deze blog mijn verhalen lezen en mijn foto's bekijken. Via de kaart weet je waar ik me precies bevind en waar ik allemaal ben geweest. Ook kun je mijn profiel bekijken als je meer informatie over mij wilt vinden. Tot slot, als je automatisch op de hoogte wilt worden gehouden over wanneer ik iets nieuws op deze weblog zet, dan kun je je aanmelden voor de mailinglijst (zie rechter kolom).

En om alvast wat reclame te maken: als je zelf geïnteresseerd bent in een reis maken naar Noorwegen, kijk dan even bij Fru Amundsen. Voor meer informatie over de reis die ik ga maken klik je hier.

Xx,
Sam